PARK NADWIŚLAŃSKI - RYBY, WĘDKARSTWO

Dzisiaj jest
 

Mapka pochodzi ze strony: www.superexpress.pl źródło "AURA"

Data ostatniej aktualizacji
2006-05-29

Wędkarstwo nad Dolną Wisłą

  Największa rzeka naszego kraju, Wisła, jest unikatowym obiektem przyrodniczym w skali europejskiej. Decyduje o tym jej wielkość i niski stopień uregulowania. Okresowe wylewy, będące naturalnym rytmem przyrody, silnie kształtowały rzeźbę terenu, pozostawiając cenne dziedzictwo przyrodnicze w postaci wypełnionych wodą zastoisk, starorzeczy, licznych kanałów i rowów odwadniających. Wszystkie wymienione formy wód powierzchniowych, o ile są stale lub okresowo połączone z głównym korytem Wisły, mają niezwykle istotne znaczenie dla rozrodu i żerowania większości gatunków ryb. Główne koryto rzeki prowadzi wody stosunkowo dobrze natlenione i odporne na zamarzanie. Z zakrzaczonych brzegów, a także z dna rzecznego usłanego piaskami, żwirami i kamieniami, woda wypłukuje muł, organizmy planktonowe, glony i drobne zwierzęta, osadzając je w porośniętych zastoiskach i płyciznach. Miejsca te pozwalają na żerowanie i rozród takich gatunków ryb jak: leszcze, krąpie, płocie, ukleje, okonie, jelce, jazie i miętusy. Po zewnętrznych łukach wielkich zakoli, pod urwistymi brzegami lub przy sztucznie usypanych ostrogach, woda wybija liczne wykroty i głębie - schronienia okazałych drapieżników i zimowiska ryb. Dlatego Wisła wraz z otaczającym ją między wałem jest bardzo popularnym obszarem wędkowania.
   Wisłę charakteryzuje ponadto rytmiczna zmienność stanu wody, a także zmienność konfiguracji dna poprzez przemieszczanie się piaszczystych wysp i przy kos. Najpewniejszymi miejscówkami są rozległe rafy. Podczas niskich stanów wody tworzą one liczne wlewy, zagłębienia, wartkie rynny i spokojne pianie. Bardzo obiecujące są przykosy, szczególnie jako siedliska większych ryb. Z płycizn napływa pokarm wabiący małe ryby, a wraz z nimi czyhające w głębinie drapieżne sumy, sandacze oraz grube okonie. Szczupaków zdecydowanie więcej łowi się na wstecznych prądach i w spokojnych zatokach, szczególnie gdy w pobliżu brzegu zalegają przeszkody w postaci zatopionych konarów.
   Charakterystyczną formą zabudowy brzegów Wisły są ostrogi, czyli sztucznie uformowane przeszkody spowalniające rzekę i odsuwające jej główny nurt od brzegu. Końce ostróg, składające się zazwyczaj z rozmytych głazowisk, formują "warkocze" z wirującą wodą. Wzdłuż nich żerują najczęściej bolenie, jazie i klenie. Brzan szukamy pośród zatopionych szczytów ostróg, które często zniszczone, tworzą głębokie wyboje z wartkim przepływem. Z ostrogi, czyli główki, możemy posłać spinningiem przynętę daleko w strefę hałaśliwego i widowiskowego żerowania płochliwych i wybrednych boleni.
   Ciekawe są również długie, z pozoru monotonne opaski, które kryją na dnie zagłębienia i zawady, zasiedlone przez sandacze. Sprzyja im twarde, żwirowate dno i przepływ wody na tyle szybki, aby na dnie nie zbierał się muł. Amatorzy połowu jazi poszukują ich przy opaskach wypłyconych i rozmytych. Ryby te przebywają najczęściej gromadnie i dają się złowić na przynęty naturalne i sztuczne. Podobnie łowi się klenie ukrywające się najczęściej pod nawisami brzegowych zarośli. Sum w Wiśle to ryba kultowa. Bywa, że nocą opuszcza głębiny pod przykosami, szukając drobnicy bliżej brzegów, w zakolach z wolniejszym nurtem. Połowom suma sprzyja podwyższony stan wody i ciepła, parna pogoda.
   Szczególną wartością ichtiofauny Wisły są ryby wędrowne. Dawnymi czasy z determinacją wędrował tedy na tarło potężny jesiotr zachodni, dążąc wytrwale do pławisk środkowej Wisły i Sanu. Szlakiem tym podążał również wspaniały łosoś, prawdziwy "król królów" wśród szlachetnych gatunków ryb. Wiedziony instynktem docierał do podkarpackich tarlisk na Dunajcu, Rabie i innych górskich rzekach. Wędrował również Brdą, Wda i Wierzycą ku czystym strumieniom Zaborza, Kaszub i Kociewia. Po skaskadowaniu tych rzek oraz po wzniesieniu zapory wodnej we Włocławku ten wspaniały gatunek wyginał całkowicie. Obecnie odtwarza się populację łososia poprzez zarybianie dorzecza Drwęcy i przyujściowych odcinków pozostałych dopływów dolnej Wisły. Materiał zarybieniowy do tego celu pozyskano przed laty z rzeki Dźwiny na Łotwie i już jesienią 1997 r. udokumentowano ciąg tarłowy imponujących okazów. Spokrewniona z łososiem troć wędrowna pojawia się w dolnej Wiśle i jej dopływach szukając tarlisk, które są niedostępne z powodu toku przepławek na budowlach piętrzących. Troć wędrowna, czyli "pstrąg morski", często mylona jest z łososiem, chociaż nie osiąga takich jak łosoś rozmiarów. Szczególną właściwością tych szlachetnych i wytrwale wędrujących ryb jest zdolność powrotu do miejsca urodzenia lub zarybienia, w celu odbycia tarła. Dlatego z końcem lata i jesienią, w strefach przyujściowych dopływów Wisły występują pojawy tych wyrośniętych w morzu, silnych i okazałych ryb.
   Krewniakiem "pstrąga morskiego", czyli troci, jest pstrąg potokowy. Pięknie ubarwiona ryba jest ozdobą krystalicznie czystych, zimnych i dobrze natlenionych rzek i strumieni. Część populacji tych ryb nabiera instynktu wędrówki i próbuje dotrzeć do morza, jak czynią to łososie i trocie. W połowic ubiegłego wieku rzeka Mątawa była słynnym łowiskiem "grubych" pstrągów potokowych, lecz z chwilą uruchomienia kilku małych elektrowni wodnych na tej rzece, pogłowie pstrąga uległo zdziesiątkowaniu. Podobny los dotknął certę wiślaną, której trasę wędrówki tarłowej przerwała tama pod Włocławkiem.
   Wisłą wędruje również węgorz. Jest to ryba dwuśrodowiskowa, lecz o cyklu życiowym przeciwnym niż łosoś czy troć wędrowna. Węgorz po osiągnięciu zdolności do rozrodu wędruje do tarlisk położonych w głębinach Morza Sargassowego, w pobliżu wybrzeży Ameryki Środkowej. Sięgająca dziesięciu tysięcy kilometrów wędrówka, na przekór nurtom Prądu Zatokowego, jest niezwykłym fenomenem, który, być może, jest dalekim echem postępującego od pradziejów zjawiska rozsuwania się kontynentów. Ta ceniona kulinarnie ryba prowadzi tajemnicze życie w ukryciu przed światłem dziennym, chroniąc się w wykrotach lub zagrzebując się w mule. Wokół życiowych zwyczajów węgorza narosło wiele nieprawdziwych legend i opowieści.
   Cennym siedliskiem ichtiofauny są również starorzecza. Tworzą one niejednokrotnie rozległe skupiska otwartych lub odciętych zastoisk, zwanych łachami wiślanymi. Wody te obfitują w różne formacje roślin­ności wodnej, szuwarowej i bagiennej. Wybujała i spontaniczna roślinność tej strefy sprzyja rozwojowi wielu zwierząt. Występują tu liczne gatunki ptactwa lęgowego i przelotnego oraz organizmy wodne z udziałem takich gatunków ryb jak: szczupaki, liny, leszcze, płocie, okonie i węgorze.
   Wędkarstwo wiślane zadowoli każdego, tym bardziej, że stan czysto­ści wód ulega poprawie. Różnorodność środowisk wodnych pozwala na zastosowanie najprzeróżniejszych metod - od zwykłej wędki spławikowej po przepływanki, odległościówki i gruntówki, a także spinning od bardzo lekkiego do superciężkiego, z całą gamą najprzeróżniejszych przynęt. Przy braku ostrożności łowienie ryb w Wsie może być niebezpieczne. Ta duża, kapryśna rzeka potrafi niemile zaskoczyć, warto więc przestrzegać kilku istotnych zasad:

• jeśli brodzisz w rzece, nie bądź sam,
• sprawdzaj, czy nie zapadasz się w mulistym podłożu,
• stąpaj ostrożnie, drobnymi krokami, twoje życie jest ważniejsze od sprzętu.

   Wyprawy wędkarskie nad Wisłę mogą być interesujące także z innych powodów. W pobliżu rzeki znajduje się wielkie bogactwo pamiątek historycznych, grodzisk, zabytków architektury i założeń urbanistycznych stanowiących prawdziwą skarbnicę kultury materialnej i duchowej. Dają one przegląd epok od prehistorii do czasów współczesnych. Z Wisłą wiąże się też wiele uroczych zakątków i osobliwych rezerwatów przyrody. Właściwe zagospodarowanie terenów nadwiślańskich dla turystyki i rekreacji pozwoliłoby .na upowszechnienie miejsc o wybitnych walorach historycznych i krajobrazowych.

Brzana	Jaź	Kleń	Leszcz	Łosoś
Okoń	Sum	Szczupk	Troć wędrowna	Węgorz