|
Dzisiaj jest
Data ostatniej
aktualizacji
2006-05-29
|
Lobelia
 Lobelia Dortmanna
- jest rośliną wodną (byliną) dochodzącą do 20-70 cm
wysokości. Ma równowąskie liście zebrane w różyczkę,
zanurzone w wodzie. Wszystkie liście są na końcu tępe, w tył
odgięte, z dwoma kanałami powietrznymi. W lipcu i sierpniu
pojawiają się skąpokwiatowe, zwykle nie rozgałęzione
kwiatostany typu grona, wyrastające ponad powierzchnię wody.
Kwiaty są zwisające, grzbieciste, bladoniebieskie. Owoc ma
postać torebki.
Lobelia jeziorna jest rośliną trującą, zawiera w swych
tkankach alkaloid - lobelinę. Występuje tylko w wodach
stojących, czystych i ubogich w składniki odżywcze -
zaliczanych do typu jezior oligotroficznych. Rośnie w
strefie przybrzeżnej, na głębokości 10-30 cm.
W Polsce występuje bardzo rzadko, tylko na Pomorzu.
Ze względu na rzadkość objęta jest ochroną gatunkową.
Kocanki piaskowe
 Kocanka piaskowa - Helichrysum
arenarium – spotkać można często na bezleśnych i
suchych obszarach Wielkiego Sandru Brdy.
Jest to roślina pospolita, podlegająca częściowej ochronie,
dodająca Borom Tucholskim odrobiny kolorytu.
Ma właściwości lecznicze.
Pływacze
 Pływacze - Utricularia
Wszystkie rodzime gatunki żyją pływając w wodzie. Zasiedlają
sadzawki, rowy, stawy, odnogi rzek, zagłębienia na torfowiskach i
brzegi jezior. Najliczniej reprezentowany jest pływacz zwyczajny, o
liściach wielowierzchołkowych, nitkowato podzielonych, wodnych. W
czasie kwitnienia, od lipca do sierpnia nad powierzchnią wody
wystaje łodyga kwiatowa o długości 4-10 cm z żółtymi kwiatami z
ostrogą.
Pewne części liści przekształciły się w płaskie, soczewkowate,
maleńkie pęcherzyki, pełniące funkcję wyspecjalizowanych pułapek
zapadkowych.
We wnętrzu pęcherzyka następuje trawienie ofiar – drobnych owadów
wodnych.
Na jednej roślinie może znajdować się nawet ok. 400 pęcherzyków.
 Poryblin jeziorny - Isoëtes lacustris
To niewielka roślina wodna z grupy paprotników różnozarodnikowych,
występująca wraz z lobelią w jeziorach oligotroficznych. Osiąga
zazwyczaj 5 - 15 cm wysokości, ma krótką, bulwiastą łodygę, z której
w części górnej wyrastają gęsto osadzone, szydlaste, ciemnozielone
liście, ułożone w rozetkę. Z dolnej części pędu wyrastają korzenie.
W Polsce zasięg tej rośliny ograniczony jest głównie do Pomorza
Zachodniego, tj. regionu o największej koncentracji jezior
lobeliowych. Znane jest także oderwane stanowisko w Wielkim Stawie w
Karkonoszach, będące najdalej na południe wysuniętym stanowiskiem
tego gatunku.
Poryblin jeziorny podlega ochronie gatunkowej.
 Rosiczki –
Drosera
(wszystkie gatunki w Polsce znajdują się pod ochroną) są roślinami
owadożernymi występującymi na torfowiskach wysokich i przejściowych.
Najczęściej spotykana jest rosiczka okrągłolistna. Rośnie na kępach
utworzonych przez torfowce oraz w miejscach gdzie darń jest
luźniejsza i nie tworzy zbitej masy roślinnej. Najrzadsza jest
rosiczka pośrednia, która preferuje na torfowiskach miejsca bardziej
piaszczyste i leżące przy zamulonych kałużach, tworząc tam zwarte
grupy. Jest ona rośliną strefy atlantyckiej i subatlantyckiej.
Rosiczki są roślinami wieloletnimi o niewielkich rozmiarach, max do
25 cm. W pełni lata z centrum rozety liściowej wyrastają długie pędy
kwiatowe, na których pojawiają się drobne, białe kwiatki. Rosiczki
wykształcają pułapki klejące. Na blaszce liściowej znajdują się
liczne włoski gruczołkowe, które spełniają funkcje urządzenia
chwytnego. Rosiczka wydziela substancję wabiącą owady, jest ona
kleista, dlatego też zwabiony owad nie może się uwolnić. Dodatkowo
włoski oplatają ofiarę. Uruchomione enzymy rozpoczynają trawienie.
Po zakończeniu jego gruczołkowe włoski prostują się, a z owada
pozostaje tylko chitynowa powłoka.
Widłaki
 Widłak wroniec - Huperzia
selago = Lycopodium selago - roślina zaliczana do
rodziny widłakowatych (Lycopodiaceae). W Polsce występuje 7 gatunków
widłaków, z czego 6 odnotowano na terenie Parku Narodowego „Bory
Tucholskie”. Widłak wroniec ma wzniesione pędy, kończące swój wzrost
na jednakowej wysokości. Gatunek ten nie ma kłosa zarodnionośnego, a
zarodnie położone są w pachwinach liści. Występuje rzadko - w
cienistych lasach. Tak jak wszystkie widłaki podlega ochronie
prawnej.
 Widłak spłaszczony -
Diphasiastrum complanatum - jest gatunkiem charakterystycznym dla
kwaśnolubnych i skąpożywnych borów sosnowych licznie
reprezentowanych na terenie Parku Narodowego „Bory Tucholskie”.
 Widłaczek /widłak/ torfowy -
Lycopodiella inundata - porasta piaszczyste brzegi
jezior lobeliowych.
 Widłak jałowcowaty - Lycopodium
annotinum – w PNBT jest najliczniej reprezentowany
spośród wszystkich widłaków. Ta pospolita roślina należąca do klasy
widłaków jednakozarodnikowych, podgromady widłakowych, jest
składnikiem mszystych i wilgotnych borów rosnących na kwaśnych
siedliskach. Łanami występuje na obrzeżach torfowisk w sąsiedztwie
bagna zwyczajnego Ledum palustre /podlega częściowej ochronie/.
Widłak jałowcowaty w swym składzie zawiera trujące substancje
alkaloidy – likopodynę i annotynę.
 Widłak goździsty - Lycopodium
clavatum – jest kolejnym borowym przedstawicielem
roślin chronionych. Preferuje siedliska suche i prześwietlone.
Podobnie jak inne widłaki jest byliną, czyli rośliną wieloletnią.
Tworzy długie, gęsto ulistnione pędy, czołgające się po ziemi.
 Zimoziół północny - Linnaea borealis
związany jest z Borami Tucholskimi od wieków. Ta niewielka roślina
występująca masowo w strefie tundry i mszystych lasów iglastych,
znalazła na terenie PNBT dogodne warunki do bytowania. Sprzyja jest
surowy klimat i obecność lasów sosnowych. Zimoziół jest delikatną
krzewinką osiągającą wysokość do 15 cm. Jej cienkie pędy pokładające
się po ziemi osiągają do 1 m długości. Kwitnie od lipca do sierpnia.
|
